ಸ್ವಗತ...

ಕಟ್ಟಿ ಹಾಕಲೇಕಳಲ, ಉಕ್ಕಿ ಹರಿಯಲಿಕ್ಕೆ ಬಿಡು
ಅಪ್ಪಳಿಸಿ ಮರೆಯಾಗುವ ಅಲೆಯಂತೆ
ಹೊರಹಾಕಿಬಿಡು ಉಮ್ಮಳಿಸಿ ಬರುವ ದುಃಖವ
ಎಂದೆಂದಿಗೂ ತಿರುಗಿಬಾರದಂತೆ
ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದಿದ್ದರೇನಂತೆ ಬಿಕ್ಕಿಬಿಡು
ಬತ್ತಿಹೋಗಲಿ ಕಣ್ಣೀರಿನ ಒರತೆ||೧||

ಹೃದಯ ಬೆಂದು ಸೀದು ಹೋಗುವ ಮುನ್ನ
ಆರಿಸಿಬಿಡು ಜೀವಮರೆಯದ ಭೀತಿ
ಮಳೇನೀರು ಹರಿವ ಹೊಳೆಯಾಗಿ ಇಳೆಯ
ಕೊಳೆಯ ಕೊಚ್ಚಿಹಾಕುವ ರೀತಿ
ಭೋರ್ಗರೆದು ಹರಿಯಲಿ ನಿನ್ನೆದೆಯ ನೋವು
ಮುಳುಗಿಹೋಗಲಿ ಅನುಭೂತಿ||೨||

ಸಾಕು ಎಂದಿತು ಮನಸು, ಇನ್ನೂ ಮುಗಿದಿಲ್ಲ
ಎಂದು ಕನವರಿಸಿತು ಕನಸು
ಅದಮ್ಯವೊಂದು ಅತಿ ರಮ್ಯವೆಂದು ಹುಡುಕಿ
ಕಂಡಿತ್ತು ಕುರುಡು ಕನಸು
’ನಿನಗಲ್ಲ ಇದುವು, ತರವಲ್ಲ ನಿನ್ನಿರುವು ಕನಸೆ’
ತೊಲಗಾಚೆ ಎಂದಿತ್ತು ಮನಸು||೩||