Tuesday 9 June 2015

ಶ್ರೀನಿವಾಸ


ಗೃಹಪ್ರವೇಶದ ಹಿಂದಿನ ದಿನ
ಗೃಹಪ್ರವೇಶದ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವದ ದಿನ ಹಾಕೋಣ ಎಂದು ಬರೆಯಲಾರಂಭಿಸಿದ್ದು, ಅಂತೂ ಇಂತೂ ಇಂದು ಪೂರ್ತಿಗೊಳಿಸಿದ್ದೇನೆ ಒಂದು ತಿಂಗಳ ನಂತರ. ನನ್ನ ಉದಾಸೀನತೆಗೆ ಬಯ್ದುಕೊಂಡು ಓದಿಕೊಳ್ಳಿ. :)

ಅದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟ ಕಂಡು ಬೆಳೆದಿದ್ದ ಒಬ್ಬ ಮಾಸ್ತರರ ಬಲುದೊಡ್ಡ ಕನಸು, ಅವರ ಹೆಂಡತಿಯ ಪಾಲಿಗೆ ಹೆಮ್ಮೆಯ ನನಸು, ಅವರಿಬ್ಬರು ಮಕ್ಕಳ ಪಾಲಿಗೆ ಅದು ಅಪ್ಪನ ಬೆವರಿನ ಮೂರ್ತರೂಪ, ಅವರ ಅಕ್ಕ ಅಮ್ಮನವರ ಪಾಲಿಗೆ ಬದಲಾದ ವಾಸಸ್ಥಾನ, ಅದೇ ನಮ್ಮ ಮನೆ, ’ಶ್ರೀನಿವಾಸ’. ಮನೆಯ ಗೃಹಪ್ರವೇಶವಾಗಿ ಬರೋಬ್ಬರಿ ೭ ವರ್ಷಗಳಾದವು, ಆದರೂ ನಮ್ಮ ಪಾಲಿಗೆ ಇದು ಹೊಸಮನೆಯೇ.

೮೦-೯೦ರ ದಶಕದ ಪ್ರತೀ ಉದ್ಯೋಗಿಯ ಕನಸದು, ಸ್ವಂತ ಮನೆಯೊಂದನ್ನು ಕಟ್ಟಿಸುವುದು. ಇದ್ದ ಮನೆ ಅಷ್ಟು
ಹಾಲುಕ್ಕಿಸಿದ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ
ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿರದ, ಬಹಳ ಹಳೆಯ ಮನೆಯಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಈ ಆಸೆ ಅಪ್ಪನ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೂ ಪ್ರಬಲವಾಗಿರಬೇಕು. ಅಪ್ಪನ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಹೊಸಮನೆ ಕಟ್ಟಿಸುವ ಯೋಚನೆ ತುಂಬಾ ಮೊದಲಿಂದಲೇ ಇತ್ತಿರಬೇಕು. ಮದುವೆಯಾಗುವ ಸಮಯದಿಂದಲೇ ಮನೆ ಕಟ್ಟಬೇಕು ಎಂಬ ಯೋಚನೆಯಿತ್ತು ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಹೇಳಿದ ನೆನಪು. ದಾಯಾದಿ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ಜೊತೆಗಿನ ಮನೆ ಜಾಗದ ಬಗೆಗಿನ ಕೋರ್ಟ್ ಕೇಸು, ಇಬ್ಬರು ಮಕ್ಕಳ ವಿಧ್ಯಾಭ್ಯಾಸ, ಮನೆ ಕಟ್ಟಬೇಕೆಂದಿದ್ದ ಕರ್ಕಿಯಿಂದ ೧೦೦ ಕಿ.ಮೀ. ದೂರದಲ್ಲಿದ್ದ ಕೆಲಸ, ಹೀಗೇ ಅನೇಕ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಮನೆ ಕಟ್ಟುವ ಯೋಜನೆ ೨೦೦೫ರವರೆಗೂ ಮುಂದೆ ಹಾಕಲ್ಪಡುತ್ತಾ ಬಂತು.

ಅಂತೂ ಮನೆ ಕಟ್ಟುವ ಯೋಗ ಬಂದಿದ್ದು ನಾನು ಹತ್ತನೇ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿದ್ದಾಗಲೇ, ಎಂದರೆ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನ ಮದುವೆಯಾಗಿ
ತುಳಸಿಪೂಜೆಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ, ಅಮ್ಮ, ಅಪ್ಪ, ಭಟ್ರು
೨೩ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರವೇ. ಇಷ್ಟು ತಡವಾಗಿ ಶುರುವಾದ ಮನೆ ಕಟ್ಟಾಣ, ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು ಬರೋಬ್ಬರಿ ಎರಡು ವರ್ಷಗಳನ್ನು, ಬಹುಶಃ ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯವನ್ನು. ಅಪ್ಪ ಪ್ರತೀ ವಾರವೂ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಪ್ರತೀ ದಿನವೂ ಮಲೆನಾಡಿನ ಸಿದ್ದಾಪುರದಿಂದ ಕರಾವಳಿಯ ಹೊನ್ನಾವರದ ಕರ್ಕಿಗೆ ಮನೆ ಕಟ್ಟಿಸಲೋಸುಗ ತಿರುಗಾಡಿದ್ದೇನೂ ಕಡಿಮೆ ಸಾಹಸವಲ್ಲ, ಆಚಾರಿಗೆ ಮರದ ಸಾಮಾನು ಬೇಕೆಂದೋ, ಮರದ ತುಂಡುಗಳು ಕಡಿಮೆ ಬಿದ್ದವೆಂದೋ, ಗಾರೆ ಕೆಲಸದವರಿಗೆ ದುಡ್ಡು ಕೊಡಬೇಕಾಗಿದ್ದರಿಂದಲೋ, ಟೈಲ್ಸ್ ಹಾಕುವವನು ಮೊದಲು ಒಪ್ಪಿದ್ದ ಬಣ್ಣವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರಾವುದನ್ನೋ ಹಾಕಲು ಹವಣಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆಂಬ ಹೆದರಿಕೆಗೋ, ನೀರಿನ ಪೈಪ್ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಹನುಮಂತ ಎರಡು ವಾರದಿಂದ ಪತ್ತೆಯಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಗಾಬರಿಗೋ, ಹೀಗೇ ಸಾವಿರ ಕಾರಣಗಳಿಗೆ ಅಪ್ಪ ಓಡಾಡಿದ್ದಿದೆ. ಅಪ್ಪನ ಈ ಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಹೇಳಿ ಮುಗಿಸಲಾರದಷ್ಟು ಕಾರಣಗಳಿದ್ದವು, ಅವಶ್ಯಕತೆಗಳಿದ್ದವು, ಘಟ್ಟದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ವಾಂತಿ ಬರುವಂತಾದರೂ ವಾರಕ್ಕೆ ಆರು ಬಾರಿ ಅದೇ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ತಿರುಗಿದ/ತಿರುಗಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಜರೂರತ್ತುಗಳಿದ್ದವು. ನಾನು ಪಿ. ಯು. ಗೆ ಉಜಿರೆಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ನಾಣಜ್ಜನ ಹಿತ್ತಿಲಲ್ಲಿ ಪಾಯ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಿದ್ದುದು ನೆನಪಿದೆ, ನಾನು ಪಿ.ಯು ಮುಗಿಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅಪ್ಪ ಕಟ್ಟಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು ನಮ್ಮ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಚಂದದ ಮನೆಯನ್ನು.

ಈಗಲೂ ನಮ್ಮ ಸಂಬಂಧಿಕರಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಮನೆಯಾಕೆ ಕಟ್ಟಿಸಿದರು ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿವೆ, ಗೊಂದಲಗಳಿವೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನನಗೂ ಇದೆ. ಆದರೆ ಪ್ರತೀಸಲ ನನಗೆ ನಮ್ಮ ಮನೆಯನ್ನು ಕಂಡಾಗ, ಒಳಹೊಕ್ಕಾಗ, ತಿರುಗಾಡಿದಾಗ
ಶ್ರೀನಿವಾಸ - ಹಿಂದಿನಿಂದ 
ಕಾಣುವುದು, ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಸಿಗುವುದು ಬರೀ ಮನೆಯಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಮನೆಯೆಂಬ ಆಪ್ತ ಭಾವವಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಇದು ಅಮ್ಮನ ತ್ಯಾಗ, ಅಪ್ಪನ ಬೆವರಿನ ರೂಪ ಎಂಬ ದೊಡ್ಡ ಗೌರವ ಅದು,  ಕಳೆದ ವರ್ಷ ಅಮ್ಮನ ನಿವೃತ್ತಿ ಆದ ಮೇಲೆ ಈಗ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ  ಇಲ್ಲಿಯೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಮೊದಲಿನ ಹಾಗೆ ವರ್ಷದ ಅರ್ಧಕಾಲ ಸಿದ್ದಪುರದಲ್ಲಿರುವ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇಲ್ಲ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಇಬ್ಬರಿಗೂ. ಅಂತೂ ೬೦ ವರ್ಷದ ಮೇಲೆ ಸ್ವಂತ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇರುವ ಯೋಗ ಬಂದಿದೆ ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೂ. ಉದ್ಯೋಗ ನಿಮಿತ್ತ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿರುವ ನಾನು, ಅಕ್ಕ ಇಬ್ಬರೂ ಆಗಾಗ ಭೇಟಿ ಕೊಡುವ ವಿಸಿಟರ್ಸ್ ಆಗಿದ್ದೇವೆ ಎಂಬುದಷ್ಟೇ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಕೊರಗು. 

Sunday 15 March 2015

ಧರಣಿ ಮಂಡಲ ಮಧ್ಯದೊಳಗೆ

ಪುಣ್ಯಕೋಟಿಯ ಹಾಡನ್ನು ಕೇಳದ ಕನ್ನಡಿಗನಿದ್ದಾನೇ? ಇಲ್ಲವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಹಿಂದಿನ  ಪೀಳಿಗೆಯವರೆಲ್ಲರಿಗೂ ಸುಪರಿಚಿತವಾಗಿರುವ ಹಸುವಿನ ಹಾಡದು. ರಾಗಬದ್ಧವಾಗಿ ಹಾಡಲು ಬರುವ, ಜಾನಪದ ಸೊಗಡಿರುವ, ಶುದ್ಧ ಕನ್ನಡದ ಅದ್ಭುತ ರಚನೆಯಿದು. ಮಗುವಿನ ಬಗೆಗಿನ ತಾಯಿಯ ಮಮತೆಯನ್ನು, ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹಿರಿದಾದ ಸತ್ಯದ ಸತ್ವವನ್ನು ಎತ್ತಿಹಿಡಿಯುವ ಗೋವಿನಷ್ಟೇ, ’ಸುಳ್ಳು ಹೇಳುವ ಎಲ್ಲ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿದ್ದರೂ ಈ ಪುಣ್ಯಕೋಟಿ ಕೂಡ ಸತ್ಯವನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿರಲೂಬಹುದು’ ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿ ಅದರ ಸತ್ಯಸಂಧತೆಯನ್ನು ರುಜುವಾತುಪಡಿಸಲು ಅವಕಾಶಕೊಡುವ ಮತ್ತು ಧರ್ಮಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಗೋವನ್ನು ತಿನ್ನದೇ ಬಿಡುವ ವ್ಯಾಘ್ರನೂ ಆಪ್ತನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಅದಕ್ಕೇ ಈ ಹಾಡು ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳ/ದೊಡ್ಡವರ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಮನೆಮಾಡಿರುವುದು.

ನನಗೆ ಈ ಹಾಡಿನ ಪರಿಚಯವಾಗಿದ್ದು ನಾನು ೩-೪ ವರ್ಷದವನಾಗಿದ್ದಾಗ. ಆಗ ನಾನು ವರ್ಷದ ಎಂಟು ತಿಂಗಳು ಅಜ್ಜನ ಮನೆಯಲ್ಲಿರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಪ್ರತಿ ಸಂಜೆ ದಿನದ ಆಟವೆಲ್ಲ ಮುಗಿದ ಬಳಿಕ ಕೈಕಾಲು ತೊಳೆದು ಬಂದು ದೇವರ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಬಾಯಿಪಾಟ ಒಪ್ಪಿಸಿದ ಬಳಿಕ ದೊಡ್ಡಮ್ಮ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಡು ಇದು. ಎಷ್ಟು ಕೇಳಿದರೂ ಸಾಕೆನಿಸದು, ಪ್ರತೀ ದಿನವೂ ಕೇಳಲೇಬೇಕು, ಪ್ರತೀ ದಿನವೂ ಪುಣ್ಯಕೋಟಿಯನ್ನು ಮೆಚ್ಚಲೇಬೇಕು, ಪುಣ್ಯಕೋಟಿಯು ಕರುವನ್ನು ಸಮಾಧಾನಿಸುವಾಗ ಕರುವಿನ ಜೊತೆಗೆ ನಾನೂ ಕಣ್ಣೀರಾಗಲೇಬೇಕು, ಪುಣ್ಯಕೋಟಿ ಸಾಯುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಗೊತ್ತಾದಾಗ ಒಂದು ಸಮಾಧಾನ ಹುಟ್ಟಿ ನಾನು ಕಣ್ಣೊರೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಅರ್ಬುತ ಪ್ರಾಣತ್ಯಾಗ ಮಾಡುವಾಗ ಸತ್ಯವನ್ನೇ ಮಾತನಾಡಬೇಕು ಎಂಬ ನೀತಿಯನ್ನು ದೊಡ್ಡಮ್ಮ ಹೇಳಲೇಬೇಕು. ಈ ದಿನಚರಿ ವರ್ಷಗಟ್ಟಲೇ ನಡೆದಿತ್ತು. ಪ್ರತೀ ದಿನವೂ ಅತ್ತರೂ ಒಂದು ದಿನವೂ ಹಾಡು ಕೇಳುವುದು ತಪ್ಪುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಈ ಹಾಡಿನಲ್ಲಿ ಅಂತದ್ದೊಂದು ಮೋಡಿ ಇತ್ತು, ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ತಿರುತಿರುಗಿ ಕೇಳಿದರೂ ಬೇಜಾರು ಬರದ ಆಕರ್ಷಣೆ ಇತ್ತು, ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ಬಾರಿಯೂ ಅಂದಿನ ಬಾಲ-ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನೀರಿಳಿಸುವಷ್ಟು ಹಾಗೂ ಮತ್ತೂ ಒಂದಿಷ್ಟು ಭಾವನಾತ್ಮಕತೆ ಇತ್ತು.

ಪುಣ್ಯಕೋಟಿಯದ್ದು ಒಂದು ಸರಳ ನೀತಿಕತೆ. ಪುಣ್ಯಕೋಟಿ ಕರ್ನಾಟ ದೇಶದ ಒಬ್ಬ ಗೊಲ್ಲನ ದೊಡ್ಡಿಯ ಗೋವು. ಒಂದು ದಿನ ಮೇಯಲು ಕಾಡಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾಗ ಅರ್ಬುತ ಎಂಬ ವ್ಯಾಘ್ರ(ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಿ, ಅದು ದುಷ್ಟವ್ಯಾಘ್ರವಲ್ಲ, ಬರೀ ವ್ಯಾಘ್ರ)ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡು ಬೀಳುತ್ತಾಳೆ. ಬಗೆದು ತಿನ್ನುತ್ತೇನೆ ಎನ್ನುವ ಹುಲಿರಾಯನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಚಿಕ್ಕ ಕರುವಿಗೆ ಕೊನೆಯ ಬಾರಿ ಮೊಲೆಯಿತ್ತು ಬೀಳ್ಕೊಟ್ಟು ಬರುತ್ತೇನೆ, ದಯವಿಟ್ಟು ಹೋಗಿ ಬರಲು ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಡು ಎನ್ನುತ್ತದೆ. ಪುಣ್ಯಕೋಟಿಯನ್ನು ಮೊದಮೊದಲು ಅನುಮಾನಿಸಿದರೂ ನಂತರ ಅರ್ಬುತ ಪುಣ್ಯಕೋಟಿಗೆ ಹೋಗಿಬರಲು ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತದೆ. ಎಂತಿದ್ದರೂ ಹೀಗೆ ಹೋದ ಹಸು ಎಂದಿಗೂ ತಿರುಗಿಬರಲಾರದು ಎಂಬ ಧೈರ್ಯದಲ್ಲಿದ್ದ ಅರ್ಬುತನ ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಸುಳ್ಳು ಮಾಡುವಂತೆ ಪುಣ್ಯಕೋಟಿ ತಿರುಗಿ ಬರುತ್ತಾಳೆ, ಅದೂ ಅವಸರ ಅವಸರವಾಗಿ. ತನ್ನ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರವನ್ನು ಬುಡಮೇಲು ಮಾಡಿ, ಸತ್ಯವನ್ನು ಮೆರೆದ ಪುಣ್ಯಾತ್ಗಿತ್ತಿ ಪುಣ್ಯಕೋಟಿಯಂತವಳ ಬಗ್ಗೆ ಸಂಶಯ ಪಟ್ಟೆನಲ್ಲಾ, ಇವಳನ್ನು ತಿನ್ನಲು ಹವಣಿಸಿದೆನಲ್ಲಾ ಎಂಬ ತನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ಹಳಿದುಕೊಂಡು ಬೆಟ್ಟದಿಂದ ಹಾರಿ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಇಲ್ಲಿ ಅರ್ಬುತ ಸಾಯವ ಅಗತ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ನಿಜವಾದರೂ ಇಷ್ಟು ಚಂದದ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟ ಹಾಡಿನ ಅಷ್ಟು ಚಿಕ್ಕ ತಪ್ಪನ್ನು ಕೆದಕುವುದು ಕೃತಘ್ನತೆಯಾದೀತು.

ಎಲ್ಲವೂ ರಾಗ ಬದ್ಧ ಇಲ್ಲಿ, ಪ್ರಾಸದ ಜೊತೆಗೆ. ಎಲ್ಲವೂ ನೀತಿಯುಕ್ತ ಇಲ್ಲಿ, ಖಳನಾಗಿ ಚಿತ್ರಿತವಾದ ಹುಲಿರಾಯನೂ ನೀತಿಯ ಗೆರೆಯನ್ನು ದಾಟಿ ನಡೆಯಲಾರ. ಪುಣ್ಯಕೋಟಿಯಂತೂ ನಮ್ಮ ಕರ್ನಾಟ ದೇಶದ ಲೋಕಲ್ ಸತ್ಯ ಹರಿಶ್ಚಂದ್ರ. ಮುಂಜಾವಿನ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಕೊಳಲನ್ನು ಬಾರಿಸುತ್ತಾ ಎಲ್ಲ ಗೋವುಗಳ ಹೆಸರು ಹಿಡಿದು ಕರೆವ ಗೊಲ್ಲನ ಚಿತ್ರಣವೂ ಇಲ್ಲಿ ಸ್ಪಟಿಕ ಸ್ಪಷ್ಟ. ಹುಲಿಯ ಬಳಿ ಕೊನೆಯ ಬಾರಿ ಮಗುವನ್ನು ನೋಡಿಬರಲು ಕಳಿಸಿಕೊಡಲು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ, ತನ್ನ ಒಡಹುಟ್ಟು ದನಗಳ ಬಳಿ ತನ್ನ ಕರುವನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೇಳುವಾಗ, ಮತ್ತೆ ಹುಲಿಯ ಎದುರು ಬಂದು ನಿಂತು ಈಗ ನನ್ನನ್ನು ತಿನ್ನು ಎಂದು ಹೇಳುವಾಗ ಪುಣ್ಯಕೋಟಿಯ ಗಂಟಲು ಉಬ್ಬಿ ಬರುವುದೂ ವೇದ್ಯವಾಗಿಸುವಷ್ಟು ಶಕ್ತಿಶಾಲಿ ನಮ್ಮ ಈ ಪುಣ್ಯಕೋಟಿಯ ಹಾಡು. ಕಥನ-ಕಾವ್ಯಗಳ ಪ್ರ‍ೇಮಿಗಳ ಪಾಲಿಗೆ(ನಾನೂ ಒಬ್ಬ ಈ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ) ಪುಣ್ಯಕೋಟಿಯ ಹಾಡು ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಅತಿ ಹತ್ತಿರವಾದದ್ದು. ಜನಪದದ ಕೊಡುಗೆಯಾದ ಈ ಹಾಡಿನ ಬಳಕೆಯೇ ಈ ಹಾಡಿಗೆ, ಹಾಡು ಕಟ್ಟಿದ ಅನಾಮಿಕ ಜನಪದಕ್ಕೆ ನಾವು ಕೊಡಬಹುದಾದ ಕೊಡುಗೆ. ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹೇಳಿಕೊಡುವ ಮೂಲಕ, ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ಇಂದಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಕೊನೆಪಕ್ಷ ಯೂಟ್ಯೂಬಿನಲ್ಲಿ ಕೇಳಿಸುವ ಮೂಲಕ ಈ ಹಾಡನ್ನು, ಇಂತದ್ದೇ ಎಷ್ಟೋ ಹಾಡು-ಕಥೆಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಬಹುದು, ಬೆಳೆಸಬಹುದು. ಉಳಿಸೋಣ, ಬೆಳೆಸೋಣ ನಾವು.

ಸೂಚನೆ.  ಪುಣ್ಯಕೋಟಿಯ ಹಾಡಿನ ಯೂಟ್ಯೂಬಿನ ಕೊಂಡಿ ಪುಣ್ಯಕೋಟಿ . ಒಮ್ಮೆ ಕೇಳಿಬಿಡಿ, ಬಾಲ್ಯಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಹೋಗಿಬನ್ನಿ.